Uprawa tej rośliny również jest wymagająca. Szafran potrzebuje specyficznych warunków do hodowli. Wszystko to stanowi o cenie tej przyprawy. Cena ta jest jednak odbiciem jego właściwości. Trudno znaleźć bardziej wszechstronną roślinę mającą szerokie zastosowanie nie tylko w kuchni, ale i w medycynie.

 

 

Historia wykorzystania szafranu dla celów medycznych i kulinarnych zaczyna się kilka tysięcy lat temu w basenie Morza Śródziemnego. Stosowali go starożytni Persowie i Egipcjanie, a także Gracy oraz Rzymianie. Szafranu używano nie tylko jako przyprawy do urozmaicenia dań czy składnika medykamentów, ale też jako barwnika do tkanin. Popularność oraz szeroki zakres zastosowania sprawiły, że zaczęto go uprawiać na dużą skalę co w konsekwencji doprowadziło do niemal całkowitego zaniku występowania tej rośliny w stanie naturalnym.

 

 

Współcześnie szafran to nadal wyrafinowana przyprawa. W dalszym ciągu stosuje się go także ze względu na jego właściwości lecznicze. 

Kwiaty szafranu zawierają olejki eteryczne, odpowiadające nie tylko za jego charakterystyczny smak, ale przede wszystkim właśnie za jego możliwości lecznicze. Olejki te zawierają cyneol, geraniol, linalol, limonen i p-cymen. Starożytni stosowali szafran jako lekarstwo na takie schorzenia jak odra, różyczka, artretyzm, choroby serca, a nawet niemowlęce kolki.

Współczesne nauka potwierdza, że najdroższa przyprawa świata wykazuje właściwości przeciwulteniaczowe. Eksperymenty dokonywane do tej pory na zwierzętach udowodniły, że wyciąg z szafranu może hamować rozwój guzów nowotworowych. 

 

Niezależnie do tego szafran jest bogatym źródłem miedzi, potasu, wapnia, magnezu, cynku oraz selenu. Jest szeroko stosowany jako składnik aktywny leków antydepresyjnych i przeciwdrgawkowych.

 

Źródło: poradnik domowy