Jeśli osoby pracujące za granicą mieszkają w kraju minimum 183 dni w ciągu roku albo posiadają ośrodek interesów finansowych czy życiowych w Polsce, nadal są bez wątpienia polskimi rezydentami podatkowymi oraz podlegają naszemu urzędowi skarbowemu. Znaczy to tyle, że mają obowiązek dokonać rozliczyć podatek z zagranicy wszystkich swoich przychodów.

„Centrum interesów osobistych”, sformułowane przez Dyrektora Izby Skarbowej, mieści wszystkie powiązania familijne, aktywność socjalną i polityczną, kulturalną oraz obywatelską, a dodatkowo członkostwo w rozlicznych organizacjach. Tymczasem „centrum interesów gospodarczych” to w głównej mierze miejsce codziennej pracy. Pod uwagę brane są posiadane inwestycje, majątek oraz polisy ubezpieczeniowe, kredyty czy konta w bankach.

Pewne kraje mogą też posiadać umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania z Polską. Pewnym udogodnieniem, o którym z pewnością nie należy zapominać, decydując się na pracę za granicą, jest perspektywa odliczenia trzydziestu procent diet zagranicznych za każdą dobę zamieszkiwania w stosunku pracy (kwota niepodlegająca opodatkowaniu). Wartość pełnej kwoty diety będzie odmienna w konkretnych krajach, dlatego też musimy ustalić ją samodzielnie.

Aby uniknąć wszelkich niechcianych niespodzianek po powrocie do Polski, do 20. dnia miesiąca nadchodzącego po miesiącu przyjazdu polski rezydent podatkowy jest zobowiązany samodzielnie (bez deklaracji podatkowej) wyznaczyć i wpłacić zaliczki na podatek od zagranicznych przychodów.