Zasady polskiej ortografii
|
Polska ortografia jest uznawana za złożoną i wymagającą, jednak posiada bogatą historię, a także jest narzędziem komunikacji dla milionów ludzi na całym świecie.
Znajomość zasad ortografii przydaje się w wielu sytuacjach, zarówno w codziennym życiu, jak i w pracy. Umożliwia nam jasne i czytelne komunikowanie się w piśmie, co jest istotne przy pisaniu listów, e-maili, raportów czy innych dokumentów. W edukacji także odgrywa istotną rolę, wpływając na ocenę prac pisemnych oraz egzaminów. Ponadto, poprawna pisownia buduje nasze zaufanie w oczach innych i pozwala nam być postrzeganym jako kompetentni oraz profesjonalni.
Zasady ortografii mogą być trudne dla niektórych osób, zwłaszcza dla tych, którzy mają trudności w zapamiętywaniu reguł oraz w rozróżnianiu podobnie brzmiących słów. Osoby z dysleksją mogą napotykać szczególne trudności z ortografią ze względu na trudności w rozpoznawaniu i przetwarzaniu symboli pisarskich. Ponadto, osoby uczące się języka obcego mogą również borykać się z trudnościami ortograficznymi, zwłaszcza jeśli ich ojczysty język różni się w tym zakresie od języka, którego się uczą.
Nauka ortografii w szkole może zapewnić podstawową wiedzę na ten temat, ale czy wystarczającą, by zapamiętać zasady ortografii do końca życia, to kwestia indywidualna. Dla niektórych osób nauka w szkole może być wystarczająca, zwłaszcza jeśli są one zmotywowane do systematycznego ćwiczenia i doskonalenia swoich umiejętności ortograficznych. Jednak dla innych może być konieczne systematyczne powtarzanie i praktykowanie zasad ortografii poza szkołą, aby utrzymać je w pamięci. Wpływ na zapamiętywanie zasad ortografii ma również regularne czytanie i pisanie, które umożliwiają stosowanie tych zasad w praktyce i utrwalają je w pamięci.
Poniżej kilka zasad ortografii, które warto zapamiętać.
Ó
• ó piszemy w końcówkach -ów, -ówka, -ówna, -ówny (wyjątek to zasuwka, skuwka)
• ó piszemy, gdy wymienia się na o, e, a
• ó piszemy w sylabie -róż; tradycyjnie w słowach mózg, góra, chór
• ó piszemy na początku wyrazów ów, ówczesny, ósemka, ówdzie
U
• u piszemy w końcówkach osobowych form czasowników oraz w końcówkach imiesłowów - uję, -ujesz, -uje, -ujemy, -ujecie, -ują, -ując
• u piszemy na początku i na końcu wyrazów
• u piszemy w końcówkach rzeczowników -ul, -ula, -ulka, -ulki, -ulec, -utka, -utki, -un, -unek, -unia, -us, -uszka, -uszek
Ą, Ę
• ą, ę piszemy w wyrazach rodzimych
• ą, ę piszemy wtedy, gdy w wyrazach pokrewnych wymieniają się wzajemnie np. dąb i dęby, ząb i zęby
• ą, ę piszemy przed i, ł w zakończeniu form czasu przeszłego czasownika
OM, EM, ON, EN
• piszemy zasadniczo w wyrazach zapożyczonych
• piszemy przed p, b, t, d
NIE
• piszemy łącznie z rzeczownikami i przymiotnikami w stopniu równym oraz z przysłówkami pochodzenia przymiotnikowego, przymiotnikowego z imiesłowami odmiennymi np. nieuwaga, nieuk
• piszemy oddzielnie z czasownikami, z przymiotnikami i przysłówkami w stopniu wyższym i najwyższym, przysłówkami nie dającymi się wyprowadzić z przymiotników, liczebnikami, zaimkami, bezokolicznikami, formami nieosobowymi, imiesłowami nieodmiennymi, w połączeniach : nie brak, nie można, nie wiadomo, nie trzeba, nie warto, nie wolno
WIELKA LITERA
• wielką literą piszemy m.in.: imiona i nazwiska, nazwy państw, nazwy geograficzne i miejscowe, nazwy planet, gwiazd, konstelacji, mieszkańców części świata, planet i krajów, dzielnic, ulic, placów, zabytków
MAŁA LITERA
• małą literą piszemy m.in.: nazwy dni, miesięcy, okresów kalendarzowych, epok kulturowych, wydarzeń dziejowych, obrzedów, zwyczajów, tanców, nazwy mieszkańców miast i osad, nazwy stron świata, przymiotniki utworzone od nazw krajów i miejscowości
Źródło fotografii: pexels.com
Licencja: https://www.pexels.com/photo-license/
Nadesłał:
redakcja
|
